ठाणे : विमान संचालन म्हणजेच वैमानिक, हे क्षेत्र तसे महिलांसाठी आता नवखे राहिलेले नाही. मात्र वैमानिक होण्याचा परवाना वारंवार हुलकावणी देत असताना प्रसंगी विमानतळावर ग्राउंड हँडलिंग, सामान चढविणे आदी काम करीत त्यानंतर वैमानिक होण्याची भरारी ठाण्याच्या अंकिता धनवडेने घेतली आहे. नोकरीसह ती कुटुंबाचाही सांभाळ करीत आहे.अंकिता यांचे वडील पॅथॉलॉजिस्ट व आई केमिस्ट. दहावीत असताना ‘मिशन उडान’ कार्यक्रम बघताना तिने वैमानिक होण्याचे निश्चित केले. मात्र तिने डॉक्टर व्हावे, अशी वडिलांची इच्छा होती. अखेर दोन वर्षे सातत्याने वडीलांची समजूत काढत तिने अमेरिकेत जाऊन वैमानिक होण्याची परवानगी मिळवली. त्यासाठी वडीलांनी २५ लाख रुपयांचे कर्जदेखील काढले. परंतु त्यानंतरचा प्रवास खडतर होता.

वैमानिक होण्याचे प्रशिक्षण पूर्ण होत असताना २००९-१० दरम्यान अमेरिकेत मंदी आल्याने विदेशांतील नागरिकांना नोकरी देणे बंद झाले. अंकिताकडे विमान चालवविण्याचा परवाना (सीपीएल) तर होता परंतु नोकरी नव्हती. अनुभव नसल्याने व त्यावेळी भारतीय उड्डाणक्षेत्र फार मोठे नसल्याने भारतातही नोकरी नव्हती. परंतु डोक्यावर २५ लाख रुपयांचे कर्ज कायम होते. वैमानिक होण्याचे स्वप्न पूर्ण करण्याच्या दिशेने एक पाऊल म्हणून तिने बी. एस्सी. एव्हिएशनचे शिक्षण घेण्यास सुरुवात केली. अनेक प्रयत्नानंतरही उड्डाणक्षेत्रात नोकरीची संधी नसल्याने तिने स्वत:चा मार्गच बदलला.

साहसी पर्यटनातही ‘नारीशक्ती’, दीड हजार किमीचा पल्ला गाठला, उपराजधानीतील महिला ठरल्या ‘बाइकर्स क्वीन्स’

अंकिताने स्वत:चे स्वप्न बाजूला सारून ‘टीच इंडिया’ उपक्रमात गरीब व होतकरू मुलांना शिक्षण देण्यास सुरुवात केली. त्याचदरम्यान घरच्यांकडून विवाहासाठी दबावदेखील येत होता. परंतु वैमानिक होण्याचे स्वप्न तिला स्वस्थ बसू देत नव्हते. त्याचवेळी वैमानिक परवाना रद्द होत असल्याचे तिच्या ध्यानात आले. त्यामुळे तिने आधी हवाईक्षेत्रात नोकरीचा प्रयत्न सुरू केला. या प्रयत्नात इंडिगो एअरलाइन्स कंपनीत तळावरील ग्राउंड हँडलिंगसंदर्भातील ‘एओसीएस’ विभागात नोकरी मिळाली. या नोकरींतर्गत प्रामुख्याने विमानात सामान चढविण्यासह अन्य कामांची जबाबदारी अंकितावर होती. मात्र वैमानिक होण्याच्या जिद्दीने ती नोकरी करत असताना परवाना नूतनीकरणासाठीचा अभ्यास सुरू केला. याचदरम्यान इंडिगोने अंतर्गत वैमानिक परीक्षा घेतली. ही परीक्षा अंकिता यशस्वीरित्या उत्तीर्ण झाली व आज ती इंडिगोमध्ये वैमानिक म्हणून कार्यरत आहे.

करोनादरम्यान पितृछत्र हरपले

करोना संसर्गाच्या दुसऱ्या लाटेत अंकिताच्या वडीलांचे निधन झाले. लहान भाऊ असल्याने कुटुंबाची जबाबदारी तिच्यावरच आली. डोक्यावर २५ लाख रुपयांचे कर्जदेखील होतेच. तसे असतानादेखील अंकिता आज कुटुंबाचा सांभाळ करीत कर्जदेखील फेडत आहे. इतकेच नव्हे तर तिने आईला जागतिक पर्यटनही घडविले.