अकोला : वेळ दुपारची… गर्दीने गजबजलेला हॉल, सभागृहात सुरांच्या सरी बरसू लागल्या. अख्खं सभागृह त्या सुरांच्या सरींनी अक्षरश: न्हाऊन निघालं. त्याच सभागृहातील एका तरूणाला ‘त्या’ सुरांनी चिंब भिजवलं. सोबतच त्याला त्या आवाजानं अक्षरश: वेड लावलं… कारण, तो सूर थेट त्याच्या काळजात घुसला होता. त्याच्या हृदयावर त्या सुरांनी अधिराज्य गाजवलं होतं. ‘लव्ह अॅट फर्स्ट साईट’ म्हणतात ना, तेच त्याच्याबद्दल झालं होतंय. ‘हे सुरांनो चंद्र व्हा’ हे गीत आणि त्याची ‘स्वरदात्री’ त्याच्या आयुष्यात चंद्राची शीतलता घेऊन आली होती. ही प्रेमकहाणी आहे डॉ. धैर्यवर्धन पुंडकर आणि डॉ. गीताली पुंडकर यांची…
वर्ष १९९४… अकोल्यातल्या ‘उत्सव सभागृहात’ एका सांगीतिक कार्यक्रमाचं आयोजन करण्यात आलेलं होतं. या संगीताच्या कार्यक्रमात अनेक तरुण-तरुणींची उपस्थिती होती. त्यात २४ वर्षीय धैर्यवर्धन नावाच्या तरुणानं देखील हजेरी लावली होती. या कार्यक्रमात गीतालीनं गायला सुरुवात केली. ती वेळ होती दुपारची… गजबजलेला हॉल, बॅकग्राऊंडला हलक्या आवाजात सुरू झालं गीतालीचं गीत. “येणार नाथ आता….” तो आवाज ऐकून प्रेक्षकांत असलेला धैर्यवर्धन त्या आवाजाच्या प्रेमात पडला. दररोज हा आवाज आपल्या कानावर पडला तर अख्खं आयुष्य आपण त्या सुरांमध्ये चिंब भिजू, या कल्पनेत तो हरवून गेला.
गीताली हिच्यासोबत बोलायला सुरुवात कुठून करायची आणि कशी? हा धैर्यवर्धनसमोर मोठा प्रश्न. कारण, गीतालीसाठी आपण एकदम अनोळखीच. जसा संगीताचा कार्यक्रम आटोपला ‘तो’ प्रेक्षकांमधून धावपळत तिच्याकडे गेला आणि भरभरून तिच्या गाण्याचं कौतुक करू लागला. जवळपास पाच मिनिटे दोघांचं बोलणं सुरू होतं, यादरम्यान धैर्यवर्धननं तिचं नाव आणि पत्ता सर्व काही माहिती करून घेतलं.
सुमारे दीड महिन्यानंतर धैर्यवर्धन हा तिच्या पत्त्यावर पोहचला. इथे मित्रांकडून समजलं गीताली ही मुंबईला शिक्षणासाठी गेली. त्यामुळे गीताली पुढचे काही वर्ष मुंबईतच असणार आहे. हे समजल्यानंतर धैर्यवर्धनचं मन दुखावलं. यादरम्यान पाच ते सहा महिने दोघांचा कुठलाही संपर्क झाला नाही. पुन्हा गीतालीची भेट होणार नाही, सोबतच आपल्याला ओळखणार की नाही, हाही एक संभ्रम त्याच्या मनात होता.
भविष्यात प्रियकराची दृष्टी जाणार हे माहिती असतानाही तिने आंतरजातीय विवाह केला!
‘गीताली’च्या पाठोपाठ त्यानेही मुंबई गाठली
धैर्यवर्धन हा अकोल्यातील शिवाजी महाविद्यालयात प्राध्यापक म्हणून असलेले हरिभाऊ फुंडकर यांचा मुलगा. त्यांची आर्थिक परिस्थिती तशी चांगली होती. धैर्यवर्धननं आपलं महाविद्यालयीन शिक्षण पूर्ण केल्यानंतर पुढं पॉलिटिकल सायन्ससाठी तो मुंबईला गेला. ऍडमिशन घेऊन पुढचं शिक्षण सुरू झालं. त्यावेळी गीतालीच्या आठवणीत ‘येणार नाथ आता….’ हे गीत तो कधीतरी गुणगुणायचा. मुंबईसारख्या मोठ्या शहरात गीताली आणि आपली भेट होणार याची त्याला शाश्वती नव्हती. पण…
मेहंदीच्या कार्यक्रमात भेट, पाहताक्षणी प्रेमात, हिंदू-मुस्लिम धर्म विसरले, माणुसकी धर्माने रबाना-अमोलला एकत्र आणलं!
मुंबईच्या वडापावने दोघांना भेटवलं
१९९४ च्या सरत्या वर्षाचा काळ, डिसेंबरचा महिना.. १२ डिसेंबर तारीख.. धैर्यवर्धनला सकाळी उठायला उशीर झाला, त्यात नाश्ता बनवायला वेळ नव्हता. कारण अकरा वाजताचं कॉलेज होतं. घाई गडबडीत निघाला. कॉलेजजवळ त्याला वडापावचं दुकान दिसलं. वडापाव खाण्यासाठी तिथे पोहोचला. त्यावेळी अगदी सिनेमाप्रमाणेच प्रसंग घडला. तिथेच नाश्ता करण्यासाठी गीताली देखील आली होती. तिला पाहून धैर्यवर्धनचा आनंद गगनात मावेनासा झाला, त्याने त्यादिवशी कॉलेजलाही दांडी मारली.
जातीमुळे लग्नाला नकार, दोघांनी झोपेच्या १५ गोळ्या घेतल्या, त्यातून वाचले, घरच्यांनी लग्न लावलं..!
पुन्हा संवादाला सुरूवात
कोणताही विलंब न करता ओळखलंस का गं मला? असा प्रश्न त्याने गीतालीला केला. तिनेही होकारार्थी मान डोलवली. तुम्ही मुंबईत कसे काय? अशी विचारपूस केली. इथेचं बाजूला कॉलेज आहे, शिक्षण सुरु आहे, असं धैर्यवर्धनने सांगितलं. अरे व्वा माझेही क्लासेस बाजूलाच आहेत, असा दोघांमध्ये संवाद झाला. हळूहळू हा संवाद वाढला, गाठीभेटी वाढल्या. मग काय सकाळचा दोघांचा नाश्ता सोबतच होऊ लागला!
कॉलेजमध्ये नजरानजर, काही दिवसांत प्रेम, धर्माची भिंत आडवी आली, पण विरोध झुगारुन निकाह केलाच!
मैत्रीनंतर सहा महिन्यांनी प्रपोज केलं
१९९५ च्या सुरुवातीच्या महिन्यात चांगली मैत्री झाली होती. दोघे एकमेकांसोबत मोकळ्या मनानं बोलू लागले होते. आता आपल्या प्रेमाचा प्रस्ताव त्याने तिच्यासमोर मांडण्याचं ठरवलं. दोघेही नरीमन पॉइंटला फिरायले गेले. त्याने गीतालीसमोर प्रेमाचा प्रस्ताव ठेवला, तेव्हा घड्याळाच्या काट्यासोबत त्याच्याही हृदयाची धड-धड वाढली होती. दोघांची नजरानजर झाली. ती तिथूनच हलकीशी मागे सरकली आणि तिथून पुन्हा घराकडे भरभर चालू लागली. धैर्यवर्धनने तिला थांबवलं, आपल्या प्रेमाचं उत्तर मागितलं. तेव्हा तिने साफ नकार दिला. मात्र त्यांच्यातील मैत्री कायम राहिली.
लव्हस्टोरीची सुरुवात झाली १९९६ साली…
मित्र म्हणून किंवा कामानिमित्त का होईना दोघांच्या भेटीगाठी व्हायच्या. तेव्हा गीताली धैर्यवर्धनला जवळून ओळखू लागली. त्यात त्याने लिहिलेल्या प्रेम पत्राने गीतालीचं मतपरिवर्तन होऊ लागलं. कुठेतरी हळूहळू गीताली त्याच्या प्रेमात पडू लागली. दोघांचं पुन्हा मरीन ड्राइव्हला भेटायचं ठरलं. आता मात्र गीतालीने त्याच्या प्रेमाच्या प्रस्तावाला होकार दिला. हे ऐकूनं ‘तो’ अगदी भारावून गेला. काही महिन्यात त्याने पुन्हा लग्नासाठी तिच्यासमोर प्रस्ताव ठेवला. मात्र आता गीतालीचं टेन्शन वाढलं होतं. कारण….
समतेच्या वाटेवर चालले, जातीच्या विषाने कुटुंब तोडले, घरच्यांचा विरोध झुगारुन निलेश-सुचरिता सहजीवनात
दोघांच्या जाती वेगवेगळ्या…
धैर्यवर्धन पुंडकर हा कुणबी पाटील समाजातील होता, तर गीताली पांडे ब्राम्हण… दोघांचं लग्न अशक्य असल्याचं गीतालीने म्हटल्याबरोबर धैर्यवर्धनचं टेंशन वाढलं. दोघांनी एकमेकांच्या घरच्यांना मनविन्याचं ठरवलं. दोघेही अकोल्यात परतले, धैर्यवर्धनने घरच्यांसोबत बोलणी केली, त्याला घरून होकार मिळाला. पण गीतालीला प्रचंड विरोध झाला, घरचे अजिबात तयार नव्हते. पुढे दोघांनी कठोर पावलं उचलली.
जातीमुळे लग्नाला नकार, पण घरच्यांची समजूत काढल्यावर होकार, IPS अधिकाऱ्याची खास लव्हस्टोरी
नाईलाजाने गीतालीने उचललं कठोर पाऊल…
धैर्यवर्धन वेगळ्या जातीचा असल्यामुळे तिच्या घरच्यांनी स्पष्ट विरोध दर्शविला. आपण पण धैर्यवर्धनशिवाय राहू शकत नाहीये, असं कुटुंबियांना सांगितले. अखेर तिने कोर्ट मॅरेजचा निर्णय घेतला, त्यानुसार २१ मार्च १९९६ रोजी लग्न केलं. लग्नानंतर गीतालीच्या कुटुंबियांनी सर्वच संबंध तिच्याशी तोडले. गितालीचं घरी आगमन होताच धैर्यवर्धन बाळापूरच्या महाविद्यालयावर प्राध्यापक म्हणून नोकरीला लागली. सर्व काही सुरळीत चाललं, लग्नानंतर पहिल्यांदाच दोघेही राजस्थानला फिरायला गेले. एकमेकांना दिलेल्या भेटवस्तू आणि लिहिलेले प्रेम पत्र अजूनही संभाळून आहे.
१९९६ च्या अखेरीस गीतालीला पहिलं मुल झालं. ही गोष्ट तिच्या आई-वडिलांच्या समजली, त्यानंतर तिच्या माहेरच्यांकडून मैत्रिणींद्वारे बोलावणं आलं. तिही लागलीच माहेरी गेली आणि पुन्हा दुरावलेले संबंध तिच्या आयुष्यात सुखदायी क्षण घेऊन आले. दोन्ही कुटुंबांचे एकमेकांच्या घरी ये-जा सुरू झाली. आज दोघांनाही दोन मुलं असून त्यांचं उच्च शिक्षण सुरु आहे.